پایان

به تنها چیزی که شک ندارم این است که بالاخره تمام می‌شود یا شاعرانه‌تر بگویم«... این نیز بگذرد» مثل همین قوری چای که سفارش دادیم. این پاییز هم تمام می‌شود و این عمر ما و این ساعت‌ها به سرعت می‌گذرند و ماییم که سن‌مان بالا می‌رود. حال من ماندم و تو و این دنیا و یک مشت حرف نگفته. یک دنیا اضطراب و استرس و هوای مه گرفته | و آنجا سراسر مه بود. من بودم و تو، فقط ما بودیم. آنجا که زمان متوقف بود. دستت را گرفته بودم. شاد بودی و می‌خندیدی و من از شادی تو شادترین بودم. اوایل پاییز بود و سرد، ییلاقات گیلان؛ دیلمان بود. ترکیب رنگ های زرد و نارنجی و سبز در سفیدی مه  و موی مشکی و هم‌آهنگی شال و رنگ لبان سرخ تو ... و آنجا فقط ما بودیم برای گذران خستگی یک تابستان گرم. تابستانی که نشد با هم سفر رویم.  پاییز بود و پادشاهی‌ش. در مه که باشی قطره‌های شبنم است که بر روی گونه‌هایت می‌نشیند. اما شاید قطره اشکی بود بر روی گونه های تو، همه جا مه بود و سخت بود تشخیص دادن این موضوع ولی حرفهای ناگفته را می‌شد حس کرد، طبیعت داشت داستان غمگینی‌ می‌سرود | با خودم کلنجار می‌روم، پیاده قدم می‌زنم. کتاب می‌خوانم. خودم را به این در و آن در می‌زنم و سرم را شلوغ می‌کنم ولی یک دم از خیال من نمیروی ای غزال من ... و من فقط می‌دانم  تمام شد همه چیز تمام می‌شود، عمر ما هم تمام می‌شود، عمر که تمام می‌شود دیگر این دوستی‌ها و رابطه‌ها را چه انتظاری است که دوام داشته باشند، آن‌ها هم تمام می‌شوند، می‌‌ماند فقط تعدادی عکس و خاطره‌ ، نمی‌شود جلویش را گرفت چون عمر هرچیز که تمام شود ، دیگر احیا نمی‌شود و این مربوط به پایان حرف است. مربوط به پایان حرف ی را که من حس کردم. | نباتت را در چای حل می‌کنی و چیزی نمی‌گویی و چیزی نمی‌گویم، بگذار خوش باشیم در این شب‌های پاییزی، بگذار تا تمام نشده کمی با هم دیوانگی کنیم، لحظه‌های خاطره‌ناکی بسازیم تا برای‌مان بعدها لبخند به لب‌مان بیاورد، برویم در بالکن بنشینیم و خیس شویم و شاعر شویم و شعری بگوییم. | کاش می‌شد منظومه شعری نا مربوط به پایان حرف سرود،کاش ؛ تمام.

برسم خط موجی در هجدهمین روز از پاییز یکهزاروسیصدونودهفت هجری خورشیدی، برای تو، برای من و برای بقیه دوستان‌مان. برای ناقرارهای‌مان که در این پاییز از دست رفت و مهر را به نیمه رساند ...  مه بود و دیگر هیچ‌کس نبود. 

امضا : ... و موج در فضا و زمان گسترده است.

آهنگ زمینه : پس از باران – فریدون پور رضا.